Tytuł warsztatu: Hajda na halę!
Autorka scenariusza: Aleksandra Krzanowska – autorka ilustracji min. do książki Podhale oraz Orawa, Spisz i Pieniny. Przewodnik dla dużych i małych autorstwa Barbary Gawryluk i Pawła Skawińskiego, Wydawnictwo Literackie 2023
Czas trwania: 45-60 minut
Grupa wiekowa: przedszkolaki, 4-6 lat
Cele: doskonalenie zdolności motorycznych, rozwijanie wyobraźni i kreatywności, zapoznanie się z rejonem Podhala, Spiszu i Orawy, tradycjami góralskimi i kulturą regionalną
Materiały dla grupy 20 osób:
• kleje biurowe – ok. 10 sztuk na grupę 20 uczestników,
• kartki papieru z bloku technicznego, format A3 lub A4 (w zależności od gabarytów materiałów, których dzieci będą używać) –po 1 dla każdego dziecka,
• materiały znalezione dzień wcześniej na spacerze – patyczki, trawy, kwiaty, liście, kawałki kory, igły sosnowe itp. lub gazety, kolorowe czasopisma, kawałki włóczki, wstążek, stare opakowania, wata, chusteczki higieniczne,
• zeszyty papierów kolorowych (ok. 4 na grupę 20 uczestników),
• pisaki, dosłownie kilka sztuk,
• opcjonalnie – kilka serków góralskich, oscypków, pokrojonych; po kawałku dla każdego z dzieci.
Organizacja sali:
Do przeprowadzenia warsztatów wystarczy sala przedszkolna. Warsztat składa się z trzech części:
1 – rozmowy z prowadzącym w trakcie której dzieci siedzą w kole,
2 – chwili swobodnej zabawy ruchowej,
i 3 – pracy przy ławkach/stolikach (dzieci mogą też pracować na podłodze np. wracając do wspomnianego wcześniej koła).
Podstawa programowa:
Zapoznanie dzieci z regionami południa Polski, ich tradycjami i kulturą. Zachęcenie do podejmowania indywidualnej pracy twórczej, rozwijanie wyobraźni i kreatywności poprzez pokazanie, że z pozoru do niczego nieprzydatnych rzeczy, można zrobić nową, ciekawą całość.
Przebieg zajęć:
Optymalnie byłoby zacząć pracę dzień lub kilka dni wcześniej od wspólnego spaceru i zgromadzenia materiałów, z których dzieci korzystać będą w trakcie warsztatu. Przydać się może wszystko, co w miarę płaskie i da się przykleić do kartki papieru. Mogą to być liście, kwiaty, trawy, ich kwiatostany, patyczki, igły sosnowe, małe kawałki kory itp. Po powrocie ze spaceru można ułożyć zebrane materiały i przycisnąć czymś ciężkim (np. książkami), żeby zachowały w miarę płaski kształt. Ale jeśli wspólne zgromadzenie materiałów nie jest możliwe, prowadzący może przygotować własne – gazety, ścinki tkanin, kłębki waty, kawałki
włóczki, chusteczki higieniczne czy zużyte opakowania – przyda się wszystko, co na pozór niepotrzebne i do wyrzucenia.
Siadamy w kole, zaczynamy od rozmowy wokół książki na temat Podhala, Spiszu i Orawy. Można zapytać dzieci czy kiedyś słyszały o tych regionach, czy wiedzą gdzie się one znajdują, z czym im się kojarzą. Jeśli dostępna jest książka Podhale oraz Orawa, Spisz i Pieniny. Przewodnik dla dużych i małych można pokazać stroje góralskie (str. 12–13) i opowiedzieć o wypasie owiec (str. 46–47, ilustracja str. 10–11) na halach, którym zajmują się bacowie. Jeśli uda się przygotować serki góralskie to dobry moment, żeby dzieci mogły poczęstować się serkami, opowiedzieć czy je znają i czy im smakują.
Następnie można zaprosić dzieci do krótkiej zabawy ruchowej w owieczki. Dzieci chodzą po sali na czworakach udając owieczki. Jedno z dzieci jest wilkiem, obserwuje owce. W pewnym momencie woła „wilk”, a owieczki mają zastygnąć w bezruchu. Wilk przechadza się między owcami i sprawdza czy żadna się nie porusza. Ta owieczka, która nie wytrzyma bezruchu
zostaje wilkiem.
Kolejna część warsztatu to praca plastyczna. Zadaniem dzieci jest wykonanie zwariowanej owieczki. Prowadzący rozkłada kleje, przygotowane wcześniej materiały i pisaki oraz rozdaje kartki papieru – każde dziecko dostaje jedną sztukę. Przed rozpoczęciem pracy warto poprosić dzieci by jak najwięcej korzystały z przygotowanych materiałów, a jak najmniej z pisaków – te posłużą ewentualnie do narysowania drobnych szczegółów, oczu, rogów.
Można pokazać dla przykładu zestawienie dwóch elementów – np. listek będzie głową owieczki, brzuszek to pomięta chusteczka higieniczna, a nogi można zrobić z patyczków czy zapałek.
Kiedy dzieci skończą swoje owieczki można wspólnie posprzątać salę i umyć ręce. Następnie wracamy do koła i każde dziecko prezentuje swoją pracę reszcie, opowiada kilka słów o swojej owieczce – co ona lubi, gdzie mieszka, skąd się wzięła, czy ma jakieś imię itp.
Jeśli jest taka możliwość, powieście gdzieś wspólnie wykonane prace tworząc mini wystawę. Tak, żeby dzieci mogły zaprezentować je innym przedszkolakom, może też odbierającym je opiekunom.
Powodzenia! Wspaniałej zabawy!